“Help, wat als hij straks vier of vijf is en nog steeds niet zindelijk? Die luiers worden straks gewoon te klein!”

Laatst postte ik er al een filmpje over: hoe het eraan toe gaat als je kind maar niet zindelijk wil worden. Echt, ik weet nog zó goed dat ik, toen Flynt drie jaar was, dacht: “Help, wat als hij straks vier of vijf is en nog steeds niet zindelijk? Die luiers worden straks gewoon te klein!”

Even een kleine terugblik op deze bijzondere situatie. Als je ouder wordt van een zorgintensief kind, is alles nieuw. Nee, echt álles. Natuurlijk is het voor alle nieuwe ouders een avontuur, maar zij kunnen tenminste nog advies vragen aan vrienden, kennissen, of – als het echt moet – de buren. Maar wij? Wij kenden niemand die in zo’n situatie zat. De kinderarts wist alleen iets van medische zaken (en geloof me, daar houdt het dan ook echt op), en verder zaten we nog niet in een zorgnetwerk. Althans, wij niet. Flynt ging pas toen hij twee was naar de peuterspeelzaal. Niet voor lang trouwens, want daar kon hij niet blijven omdat hij niet kon meekomen. Advies over een vervolgplek? Ho maar! De huisarts had geen idee, en het consultatiebureau keek me aan alsof ik vroeg of ze de loterijnummers van volgende week wisten.

En daar sta je dan. Met al je angsten en verdriet, alleen, met grote tranende ogen starend naar je kind. Geen idee hoe je de toekomst moet vormgeven. Je voelt je net een kapitein op een rubberbootje, midden op zee, zonder kompas. (En zonder droge sokken, want huilen doe je genoeg.)

Gelukkig kwam mijn moeder in haar praktijk iemand tegen die als zorgconsulent bij de gemeente werkte. Zij kon ons eindelijk wat tips geven. Zo kwamen we terecht bij een speciaal kinderdagverblijf. En, dankzij een ‘foutje’ van de kinderarts (waarvoor dank!), kwamen we bij een arts die zei: “Met deze vragen moet je bij een revalidatiearts zijn!” En toen – EINDELIJK – begon het balletje te rollen.

Flynt was toen al drieënhalf. Maar eindelijk kregen we een goed bed, een aangepaste wandelwagen en tips over dingen waar ik nog nooit van had gehoord, zoals een luiervergoeding. Natuurlijk heb ik onderweg zelf ook heel veel moeten uitzoeken. Door gesprekken met andere ouders heb ik ontzettend veel geleerd. En dat is precies waarom ik deze blog schrijf en mijn leven met Flynt deel op social media: omdat ik hoop andere ouders te kunnen helpen met tips en tricks. Want ik weet uit eigen ervaring hoe moeilijk, eenzaam en soms ronduit frustrerend het allemaal kan zijn.

Liefs,Nadez

PS: Wil je ook een luiervergoeding aanvragen, dubbele kinderbijslag of een Wlz-aanvraag starten? Klik dan hier! https://stan.store/Flynteenbijzonderkind

(En nee, ik heb geen geheim telefoonnummer van de zorgconsulent, maar ik deel graag wat ik wél weet.)